Babamızı Beklerken..

Senden 43 gündür ayrıyız.Vakit geçsin diye elimden geleni yaparken aslında vakit geçtikçe içimin acıdığını farkettim. Önceden sensiz geçen her an’ım niye sensiz derken, şimdilerde bu düşüncenin yerini kızımsız geçen her an’ının bende derin acı bıraktığını gördüm. Sendeki acısını düşünemiyorum bile. 43 günde bende çok bir değişim olmaz iken Rüya'mın her gülüşü, yeni bir şeyler keşfetmesi, yatağında ayağa kalkmaya çalışması, kilo alması, yerde sürünürken artık daha uzaklara gitmeye çalışması, ek gıdalara tam olarak geçmesi ve yerken ki komik halleri, ayaklarının koca ayak olması, sen yok iken dişlerinin patlaması, gece ağlamalar, bir gece yarısı telsarayı yapması, bay bay yapması ve 3 gün sonra unutması vs. uzar gider. 43 gün bazen çok uzun bir zaman bazen de çok kısa bir zamanmış Ümit'çim. Meğer bir bebek büyürken her sabah kalktığında ‘acaba bugün ne yapacak?’ ile uyanıyormuşsun.Ve seni o kadar şaşırtıyor ki her gün. Onun yeni şeyler öğrenmesine sevinirken bir yandan da senin yanımızda olmaman ve an’ı beraber yaşayamamız beni üzüyordu. Ama sayılı gün çabuk geçermiş derler ya. Aynen öyle oldu. Babamızı beklerken günleri saydık şu an itibariyle sana kavuşmamıza 10 gün kaldı. 10 günün de hızlıca geçmesi dileğiyle...