vuslat 'an' ımız:))

17 Aralık Pazartesi sabahı kelebeğimle erkenden kalktık ve metroya binerek havaalanının yolunu tuttuk.2 aydır bekliyorduk babamızı ve kavuşma anımızı ölümsüzleştirmeliydim. Bir gün öncesinden yılların masum saçlarını sarı yaparak eşime zaten büyük sürpriz yapacaktım.Kendisini evde beklediğimizi zannetmesi ve bizi havaalanında karşısında görmesi daha büyük sürpriz olacaktı. Neyse her şey güzel yağmura rağmen biz kızımla havaalanına gittik ve dış hatlarda bekliyoruz.Eşim uçaktan indi ve telefonla konuşmalarımızda kesinlikle karşılamaya geldiğimi söylemiyorum.Neyse zaman epey geçti bekle bekle  adam çıkmıyor.eeee nerde bu adam?

Sen benim adam metroyu kaçırmamak için hızlıca gümrükten geç ve sıyrıl gitt ee ben görmedimmm.Ben de saf saf bekliyorum orda gelenle gidenle muhabbet ediyorum.Neyse baktım çıkacağı yok telefon açtım nerdesin canım geçtin mi gümrükten diye:)Demesin mi ‘ya ben gözümün önündeki metroyu kaçırdım.Güvenlikteki çocuğun soruları yüzünden’  Neeeeeee sen çıktınmı ben seni kapıda bekliyorm, ben havaalanındayımmmm dedim.Çooooookkkk şaşırdıııııııı ya.Niye haber vermiyorsun neredeyse binicektim metroya falan dedi.Yani iyikide güvenlikteki çocuk soru sormuşta kaçırmışşJKoştur koştur yanına gittim.Kavuşmamız nasıl mı oldu?Eşim metronun diğer tarafında aramızda güvenlikteki çocukJAslında eşim metroyu kaçırdığında baya öfkelenmiş.Neyse kavuşma anımız farklı bir hikaye ile solandı.Eşim Rüya’yı kucağına aldı.Rüya suskun bana bakıyor hatta bana gelmek istiyor çokk yabancıladı.Eşimin gözleri doldu çokkk büyümüş ya 2 ayda çok büyümüşşş bebek değil artık bu dedi.Normalde kameradan bakıyordu arada bir, ona hep aynı geliyormuş ama görünce şaşırdı baya.Benim gözler dolu dolu eşimin gözler dolu çok duygulu bir ‘an’ yaşadık.Şunu anladık başımıza gelen her kötü şeye üzülmemeli belki bizim hayrımızadır.

Güvenlikteki çocuğa selam ola:))))

                                                                                      Rüya ve annesi